Właściwie Adam Stanisław Hanuszkiewicz. Aktor i reżyser teatralny. Jeden z najznakomitszych inscenizatorów polskiego teatru XX wieku, drugi po Wojciechu Bogusławskim tak znaczący kreator Teatru Narodowego i legendarny dyrektor. Jego hondy z „Balladyny” i drabina z „Kordiana” przeszły do podręcznikowej historii teatru.
Występował m.in. na scenie Teatru Dramatycznego w Krakowie (w zespole Juliusza Osterwy), Teatru Rozmaitości w Warszawie i Teatru Polskiego w Poznaniu, gdzie zadebiutował jako reżyser spektaklem „Niespokojna starość” Leonida Rachmanowa. W latach 1956–68 był reżyserem i dyrektorem Teatru Powszechnego. Od 1968 do 1982 r. kierował Teatrem Narodowym w Warszawie, a w latach 1989–2007 Teatrem Nowym.
Współtworzył również Teatr Telewizji, którego naczelnym reżyserem był w latach 1957–63. W czasie stanu wojennego wziął udział w bojkocie telewizji stosowanym przez środowisko aktorskie.
Uhonorowany m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.