Historyk, eseista, publicysta polityczny. Jako uczeń liceum brał udział w spotkaniach Klubu Krzywego Koła, a po jego likwidacji założył dyskusyjny Klub Poszukiwaczy Sprzeczności. W 1964 r. rozpoczął studia na Wydziale Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Był dwukrotnie zawieszany w prawach studenta – w 1965 r. w związku z protestem przeciwko uwięzieniu Jacka Kuronia i Karola Modzelewskiego i w 1966 r. za współorganizowanie spotkania z Leszkiem Kołakowskim, usuniętym z PZPR za krytykę jej władz i odejście w nauczaniu od oficjalnej wykładni marksizmu. W marcu 1968 r. relegowany z UW za protest przeciw zakazowi wystawiania „Dziadów” A. Mickiewicza w Teatrze Narodowym (zwołany w jego obronie wiec dał początek Wydarzeniom Marcowym), wkrótce potem skazany na trzy lata pozbawienia wolności. Po amnestii w 1969 r. przez dwa lata pracował jako spawacz w Zakładach im. Róży Luksemburg, następnie był sekretarzem Antoniego Słonimskiego. W ramach represji otrzymał tzw. wilczy bilet (zakaz studiowania na jakiejkolwiek uczelni). W 1975 r. skończył jako ekstern historię na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. W latach 1977–81 członek KOR i KSS KOR, od 1980 do 1981 r. – doradca Zarządu Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność” i Komisji Robotniczej w Hucie im. Lenina. Wielokrotnie aresztowany i więziony, w stanie wojennym internowany i postawiony w stan oskarżenia pod zarzutem próby obalenia ustroju.
Był doradcą Krajowej Komisji Wykonawczej i członkiem Komitetu Obywatelskiego, uczestniczył w negocjacjach Okrągłego Stołu. Od maja 1989 r. redaktor naczelny „Gazety Wyborczej”, w latach 1989–91 poseł OKP i Unii Demokratycznej.
Za działalność polityczno-społeczną uhonorowano go na całym świecie wieloma prestiżowymi nagrodami i odznaczeniami. W 2010 r. otrzymał Order Orła Białego.