Drugi (po opus magnum, „Fikcjach”) koronny zbiór skondensowanych, ale jakże pojemnych i zapładniających wyobraźnię opowiadań Borgesa. Dzięki nim argentyński pisarz zdobył miejsce w panteonie największych i najbardziej inspirujących prozaików ubiegłego stulecia. „Fikcje” i „Alef” gromadzą wszystkie najistotniejsze Borgesowskie wątki i motywy, które gdzie indziej ulegają rozwinięciu czy przekształceniu, w myśl tezy, że liczba fabuł jest nieskończona.
„Alefa” PIW po raz pierwszy prezentuje w całości w tłumaczeniu człowieka, który całe życie oddał Borgesowi i bibliotece, a którego pierwszy polski przekład Borgesa ukazał się w 1966 roku.