Francuski pisarz. Syn generała wojsk rewolucyjnych i napoleońskich, ojciec pisarza Aleksandra Dumasa. W 1816 r. został kancelistą u notariusza. W wieku 20 lat przeniósł się do Paryża. Tam otrzymał pracę w Palais-Royal w sekretariacie księcia orleańskiego, przyszłego króla Ludwika Filipa I. Publikował także w prasie. Zafascynowany teatrem zaczął tworzyć dramaty. Jego sztuki, takie jak „Antony” czy „Geniusz i szaleństwo”, doskonale wpisywały się we wczesny nurt teatru romantycznego. Światową sławę zyskał jednak dzięki powieściom. Pierwszą z nich był „Kapitan Paul” drukowany w odcinkach w prasie, do najsłynniejszych należą zaś: historyczno-przygodowy cykl „Trzej muszkieterowie”(1844), „Dwadzieścia lat później”(1845), „Wicehrabia de Bragellone” (1848–50), i uważany za najlepszy utwór w dorobku pisarza „Hrabia Monte Christo” (1844).
Po objęciu władzy przez Napoleona III Dumas przeniósł się do Brukseli. Spędził także dwa lata w Rosji. Ponadto brał udział w walkach, jakie toczyły się w jednoczących się Włoszech.
Od 1840 r. był żonaty z Idą Ferrier, miał jednak troje nieślubnych dzieci. Jednym z nich był przyszły pisarz Aleksander Dumas, autor „Damy kameliowej”.
Ciało artysty w 2002 r. przeniesiono z cmentarza w rodzinnej miejscowości do paryskiego Panteonu.
Powieści Aleksandra Dumasa weszły do kanonu literatury światowej. Przetłumaczono je na około 200 języków, stały się one również kanwą ponad 200 filmów.