Komediopisarz, poeta, pamiętnikarz, autor znanych bajek. Pochodził z zamożnej rodziny szlacheckiej. Jego edukacja – jedynie domowa – zakończyła się dosyć szybko, Fredro w wieku 16 lat wstąpił do armii napoleońskiej Księstwa Warszawskiego. Wraz z wojskiem Bonapartego brał udział w kampanii moskiewskiej. Za zasługi odznaczono go złotym krzyżem Virtuti Militari, potem otrzymał także Krzyż Legii Honorowej. W 1815 r. osiadł w rodzinnym majątku niedaleko Lwowa. Angażował się w życie galicyjskiego ziemiaństwa – reprezentował je w Sejmie Stanowym. Był też członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk, a od 1873 r. – Akademii Umiejętności.
Mimo że współczesny romantykom, jego twórczość rozwijała się niezależnie od głównych prądów polskiej literatury tamtego okresu. Najbardziej znany jest jako autor komedii do dziś granych w polskich teatrach. Do najpopularniejszych z nich należą: „Mąż i żona” (1822), „Damy i huzary” (1825) „Pan Jowialski” (1832), „Śluby panieńskie, czyli magnetyzm serca” (1833), „Zemsta” (1834, w 1956 r. zekranizowana przez Antoniego Bohdziewicza, a w 2002 przez Andrzeja Wajdę).
Fredro napisał także pamiętnik „Trzy po trzy”. Zawarł w nim głównie swoje przeżycia z czasów, kiedy był żołnierzem. Jego bajki wzbogaciły zaś nie tylko polską kulturę, lecz również język potoczny. Na stałe weszło do polszczyzny wiele skrzących się dowcipem sformułowań, np. „wolnoć Tomku w swoim domku” z utworu „Paweł i Gaweł”.
Kolejne komedie – stworzone po kilkunastoletniej przerwie w pisaniu – m.in. „Wielki człowiek do małych interesów” czy „Rewolwer”, są zapowiedzią młodopolskiego dramatu mieszczańskiego.
Pod koniec życia Fredro napisał zbiór sentencji i przypowieści „Zapiski starucha. Też trzy po trzy”, który naznaczony jest pogłębiającą się u autora mizantropią.