Poeta i pisarz okresu Młodej Polski, tłumacz, znany także pod pseudonimami: Lambro, A. Lubieniec, Rokita. Społecznik i pionier ruchu wolnomyślicielskiego na ziemiach polskich, jeden z głównych twórców polskiego religioznawstwa.
Pochodził z rodziny ziemiańskiej o bogatej tradycji patriotycznej. Ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Dorpacie. Dość wcześnie związał się z ruchem socjalistycznym. W latach 1904–05 redagował we Lwowie socjalistyczno-niepodległościowy miesięcznik „Kuźnica”. Brał udział w rewolucji 1905 r. Następnie działał jako wydawca i redaktor wolnomyślicielskiego, zbliżonego do poglądów Postępowej Demokracji pisma „Myśl Niepodległa”. Na jego łamach krytykował wszelki dogmatyzm religijny i ideologiczny. Naraził się tym kołom klerykalnym i został skazany na rok twierdzy. Karę tę odbył w Cytadeli Warszawskiej w 1911 r. W późniejszym okresie atakował Legiony i POW. Występował też przeciw ludowcom. Pod koniec życia zbliżył się do Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego.
Jego pierwszy zbiór wierszy „Poezje” ukazał się w 1891 r., uznawanym za umowny początek polskiego modernizmu. Niemojewski tworzył poezję zaangażowaną społecznie, wyrażającą radykalne i rewolucyjne nastroje. Podobna tematyka przewijała się przez jego twórczość prozatorską („Ludzie rewolucji” 1906, „Pokrzywy” 1907). W powieści satyrycznej o charakterze publicystycznym „Listy człowieka szalonego” (1899) poddał ostrej krytyce modernistyczne hasło „sztuka dla sztuki” oraz model artysty-dekadenta.
Publikował też prace z zakresu religioznawstwa, w tym cykl opowieści ewangelicznych „Legendy” (1902), przekład słynnego „Żywota Jezusa” autorstwa E. Renana (1904), rozprawę „O pochodzeniu naszego Boga” (1907).