Poeta i publicysta. Publikował pod pseudonimem Or-Ot. Pochodził z rodziny mieszczańskiej o niemieckich korzeniach, jednak zasymilowanej w nowej ojczyźnie. Jego dziadek walczył w powstaniu listopadowym, ojciec – w styczniowym. Sam Artur uczył się w Szkole Handlowej im. Leopolda Kronenberga, następnie studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Naukę przerwał po ślubie z Władysławą Trynkiewiczówną, gdy wrócił do Warszawy. Z miastem tym związał swoje dalsze życie i twórczość. W latach 1901–05 był redaktorem pisma „Wędrowiec”. Utrzymywał kontakty z wieloma artystami i pisarzami, m.in. Wojciechem Kossakiem, Bolesławem Prusem, Władysławem Reymontem, Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem. Należał do Straży Piśmiennictwa Polskiego oraz Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej zaciągnął się do wojska. W czasie służby redagował pismo „Żołnierz Polski”. W 1928 r. uhonorowano go Nagrodą Literacką m. st. Warszawy.
Poetę pochowano w Alei Zasłużonych na Powązkach.
Pierwsze próby pisarskie Artur Oppman podejmował już w czasie nauki. Jego wiersze publikowały m.in. „Kurier Warszawski”, „Wędrowiec”, „Kurier Codzienny” i „Tygodnik Ilustrowany”. Efektem fascynacji poety warszawską Starówką – jej architekturą, mieszkańcami i związanymi z nią legendami – były tomiki poetyckie „Ze Starego Miasta” (1893), „Pieśń o rynku i zaułkach” (1930). Pisarz tworzył też utwory dla dzieci i młodzieży, jednymi z nich są cieszące się po dziś dzień wielką popularnością „Legendy warszawskie”. W twórczości Oppmana pojawiała się także inna tematyka – pisarz varsavianista publikował poematy obyczajowe ukazujące życie mieszczan, takie jak „Kronika mieszczańska o Majchrze Gąsce”, i utwory poświęcone bohaterom z przeszłości, np. „Epopeja napoleońska”.