Lektura opowiadań zawartych w niniejszym tomie daje pojęcie o literackim mistrzostwie i osobliwym zmyśle obserwacyjnym Gombrowicza, ułatwia również poznawanie późniejszych jego książek.

„Opowiadania Gombrowicza są nie tylko rozprawą ze społecznym konwenansem, kryjącym pod sobą żywioły. Parodiują także literacką tradycję, nawiązując jednocześnie to do piśmiennictwa niskiego – jarmarcznego czy młodzieńczo-ludycznego, to znów do wzorów literatury wysokiej (Dostojewski, Conrad, Poe, Żeromski itd.). Gombrowicz ma zatem ambicje sięgające daleko poza kreślenie portretów psychologicznych dewiantów; próbuje odkryć bardzo ogólne prawidła rządzące współdziałaniem elementów chaosu i formy w kulturze i ludzkiej osobowości”.

Z noty wydawniczej do I tomu „Dzieł Witolda Gombrowicza”, który ukazał się w 1986 r.