„Miałam ścierpnięte pół języka i sztywny policzek, ale to normalne podczas żucia koki. Tak samo jak to, że na wysokości ponad trzech tysięcy metrów nad poziomem morza głowa wydaje się być ściśnięta w żelazną obręcz, serce wali jak szalone, a nogi są ciężkie jak z ołowiu. To typowe objawy choroby wysokościowej, której doznaje każdy, kto samolotem przylatuje do Cuzco. Gdyby wędrować piechotą, autobusem lub pociągiem, sprawa wyglądałaby inaczej. Zwiększająca się wysokość nad poziomem morza powoduje coraz niższe ciśnienie i bardziej rozrzedzone powietrze, w którym jest mniej tlenu. To znaczy, że organizm musi jak najszybciej wyprodukować dodatkowe czerwone ciałka krwi, żeby tę niewielką ilość tlenu z powietrza łatwiej wyłapywać i dostarczać do wszystkich narządów wewnętrznych. Kiedy pokonuje się wysokość powoli i stopniowo, organizm bez problemu dostosowuje się do zmieniających okoliczności. Można przecież nawet wejść na Mount Everest i przeżyć. Ale gdyby ktoś chciał wlecieć na sam szczyt samolotem, zmarłby w ciągu kilku minut”.
Siódma książka z serii „Dzienniki z Podróży” to opowieść Beaty Pawlikowskiej o wyprawie do Peru. Znajdziemy w niej zapiski z podróży, ciekawostki dotyczące fauny i flory, fakty z inkaskiej przeszłości tego kraju.