Właściwie Bolesław Lesman, poeta, czołowy przedstawiciel Młodej Polski. Oficjalnie uznaje się, że urodził się w 1877 r., jednak on sam podawał rok 1878 lub 1879. Pochodził z zasymilowanej rodziny inteligencji żydowskiej, tej samej, do której należeli znani polscy pisarze Jan Brzechwa i Antoni Lange. Lata szkolne i studenckie spędził na Ukrainie, ukończył kijowskie gimnazjum filologiczne (1897) i Wydział Prawny Uniwersytetu św. Włodzimierza (1901). Kolejne lata minęły mu pod znakiem podróży po Europie Zachodniej. We Francji poznał malarkę Zofię Chylińską, która została jego żoną. W latach 1906–11 przebywał w Warszawie. Współpracował wówczas z eksperymentalnym Teatrem Artystycznym. Dzięki znajomości z Zenonem Przesmyckim, redaktorem „Chimery”, obracał się w kręgu czołowych artystów modernizmu. W 1912 r. opublikował debiutancki tom poezji „Sad rozstajny”, rok później – dwa tomy baśni arabskich „Klechdy sezamowe” i „Przygody Sindbada Żeglarza”. Przetłumaczył „Opowieści nadzwyczajne” Edgara Allana Poe. Po I wojnie światowej przeniósł się do Hrubieszowa, a następnie do Zamościa. Pracował tam jako rejent i notariusz, mimo natłoku zajęć zawodowych nie zaniedbywał pisania. W 1920 r. opublikował drugi zbiór wierszy „Łąka”, który podobnie jak wcześniejszy nie wzbudził zainteresowania krytyków. W 1933 r. został członkiem Polskiej Akademii Literatury, a w 1935 r. wrócił z żoną i dziećmi do Warszawy. Zmarł dwa lata później na atak serca. Pośmiertnie wydano jeszcze kilka jego dzieł, m.in. „Dziejba leśna” i „Klechdy polskie”. Po latach uznano Bolesława Leśmiana za jednego z najwybitniejszych poetów 1. połowy XX w.