Właściwie Aleksander Głowacki. Powieściopisarz i publicysta, jeden z czołowych autorów polskiego pozytywizmu. W 1863 r., w wieku kilkunastu lat, dołączył do oddziału powstańców styczniowych. W jednej z potyczek został ranny i dostał się do niewoli rosyjskiej. Wskutek odniesionych wówczas obrażeń głowy do końca życia miał problemy zdrowotne, być może były one również przyczyną nękającej go agorafobii. W 2. poł. lat 60. rozpoczął studia w Szkole Głównej na Wydziale Matematyczno-Fizycznym, ale porzucił je prawdopodobnie z powodu kłopotów finansowych. Zaczął dorabiać, współpracując jako felietonista m.in. z pismami „Opiekun Domowy” i „Niwa”. W 1875 r. w dzienniku „Kurier Warszawski” pojawiła się tworzona przez niego kronika tygodniowa. Potem publikował jeszcze w „Kurierze Codziennym” i „Tygodniku Ilustrowanym”. Felietony Prusa nawiązywały do idei propagowanych przez zachodnioeuropejskich filozofów i socjologów pozytywistycznych, takich jak James Mill, John Spencer i Hippolyte Tain, ale dostosowanych do potrzeb polskiego społeczeństwa. Zdaniem krytyków felietony pisarza drukowane w prasie stanowią klasykę gatunku, chociaż sam ich autor cenił pracę pisarską o wiele niżej niż badania naukowe.
Dużą część twórczości Prusa stanowią małe formy narracyjne, wśród których znalazły się nowele „Antek” (1881), „Kamizelka” (1882), „Sen” (1890), opowiadania i szkice powieściowe „Sieroca dola” (1877), „Grzechy dzieciństwa” (1883) i „Omyłka” (1984). W bogatym dorobku pisarza są również powieści: „Placówka” (1886), „Lalka” (1890) – zaliczana do arcydzieł polskiej literatury, „Emancypantki” (1894), „Faraon” (1897) oraz „Dzieci” (1909).