Sprawa Polski, podzielonej między trzech zaborców, zajmuje szczególne miejsce w publicystyce rosyjskiego myśliciela Michała Bakunina. Konsekwentnie domagał się on niepodległości Polski.
„Polacy to nasi najbliżsi sąsiedzi. Historia do tego stopnia związała nas z nimi, że losy obu narodów stały się nierozdzielnymi: ich niedola to nasza niedola, ich jarzmo to nasze jarzmo, ich niezawisłość i wolność, nasza wolność” – pisał. „Polacy mają prawo nam niedowierzać i nas nienawidzić. My, wszyscy Rosjanie, od małego do wielkiego, w ich i we własnych oczach odpowiedzialni jesteśmy za monstrualnie barbarzyńską przemoc naszych oszołomionych wódka i pałkami sołdatów” – czytamy w eseju „Do Polski, Rosji, Słowian!”.
Bakunin wspierał Polaków zresztą nie tylko słowem. W 1863 r. próbował zorganizować armię, która miała wesprzeć powstanie styczniowe. Miał żonę Polkę, Antoninę Kwiatkowską, która towarzyszyła mu podczas ośmioletniego zesłania do Tomska na Syberii. Był też rzecznikiem utworzenia federacji pansłowiańskiej i współorganizował Zjazd Słowiański w Pradze w 1848 r.