Wcześniej czy później życie płata figla każdemu z nas i w najmniej odpowiednim momencie strąca nam z nosa kolorowe okulary, pokazując czarno na białym, czego w tym życiu zabrakło, a co gorsza – czego będzie brakować nadal, jeżeli nie wprowadzimy zmian.
Soczewki trzydziestokilkuletniej bohaterki powieści „Dom naszych marzeń” roztrzaskują się z hukiem o podłogę autobusu, w którym przypadkowy młody człowiek ustępuje jej miejsca. I wychodzi na to, że Daria jest posiadaczką nie tylko dwójki energochłonnych dzieciaków, zmarszczek oraz nieestetycznych oponek na brzuchu, ale też matki z ostrym bzikiem, teściowej o wspólnym rodowodzie z kobrą, ojca, który nie powinien był umierać, a nade wszystko męża spędzającego więcej czasu w biurze niż w domu marzeń, choć jeszcze niedawno budował go własnymi rękami. Jesienna aura i poważna choroba przyjaciółki nie sprzyjają walce z emocjonalnym niżem, a zmiana pracy i nowe znajomości wywracają poukładany do tej pory świat Darii do góry nogami.
Wszystko wskazuje na to, że założenie, iż wszystko można perfekcyjnie poukładać, a życie przeżyć z planem w ręku, od początku było... błędne.