Piotr Ibrahim Kalwas w swojej kolejnej książce zabiera czytelnika na wędrówkę po Aleksandrii, mieście, w którym zamieszkał rok temu i które od tego czasu poznaje i oswaja. Nie zwiedza Aleksandrii jak turysta, raczej wydeptuje własne ścieżki. Często podąża śladami ważnych dla niego aleksandryjczyków: Jabesa, Kawafisa, Guenona. Urzeczony urodą miejsca i ludzi wczytuje się w tajemnicze szyfry al-Iskanderiji. Z synem Hasanem karmi czekoladkami koty, regularnie odwiedza smutną i piękną nieznajomą nad brzegiem morza, słucha natchnionego śpiewu Saviny i fletu szewca Husseina. Fotografuje, nagrywa, zapisuje. Skrzętnie gromadzi obrazy, słowa, fakty, poruszając się swobodnie w przestrzeni ostatniego czterdziestolecia, między Stępińską na Mokotowie a plażą Silsila. Wyczulony na rytmy i smaki, układa wielobarwne mozaiki. O ile jednak aleksandryjczyk z urodzenia Kawafis starał się być chłodny i obiektywny, o tyle Kalwas – Polak z mocy języka – nie wyzbywa się czułości ani nie ukrywa wzruszenia.
„Dom” nie jest klasycznym reportażem z podróży, jest czymś znacznie bogatszym: autobiografią intelektualną pisarza, Europejczyka, człowieka, który nieustannie się zmienia. Kroniką zachwytów, medytacji, ale i wybuchem świętego oburzenia – o rzadko spotykanej dziś mocy.