Dwa utwory Mistrza w jednym e-booku. „Operetka”: groteskowy portret człowieka zniewolonego przez kulturę i społeczeństwo, oraz „Historia”, odkrywająca „wstydliwe źródła” twórczości Gombrowicza.
Dwa utwory Mistrza w jednym e-booku. „Operetka”: groteskowy portret człowieka zniewolonego przez kulturę i społeczeństwo, oraz „Historia”, odkrywająca „wstydliwe źródła” twórczości Gombrowicza.
W sukni, czy nago? „Operetka” to ostatni z dramatów Gombrowicza. Pisany z przerwami przez 15 lat, poprawiany lub zupełnie zmieniany, ujrzał światło dzienne dopiero w 1966 r., trzy lata przed śmiercią autora. To wynik zachwytu pisarza nad formą operetkową, będącą najbardziej skonwencjonalizowanym gatunkiem teatralnym. Łącząc w charakterystyczny dla siebie sposób sprzeczności i nie rezygnując z typowego dla operetki „boskiego idiotyzmu”, udało się Gombrowiczowi zamknąć w sztuce patos, dramat ludzki i pasję. Akcja dramatu rozpoczyna się ok. 1910 r., a kończy po II wojnie światowej. Głównym jej wątkiem jest fascynacja, jaką dwóch arystokratów, Firulet i Szarm, darzą Albertynkę. Jednak obaj konkurenci, miłośnicy mody, chcą dziewczynę wyłącznie ubierać, zamykać w formę. Albertynka zaś, pobudzona jednym dotknięciem, pragnie nagości i wyzwolenia. W „Operetce” Gombrowicz ukazuje człowieka będącego w odwiecznym konflikcie pomiędzy naturą a kulturą, wolnością a zniewoleniem przez obowiązującą konwencję. Jak zwykle, w typowy dla siebie sposób obnaża ludzkie ułomności.
Historia, której nie było Gombrowicz miał w zwyczaju wyrzucać rękopisy swych dzieł zaraz po ich publikacji, ale jak w każdej regule, także tutaj znalazło się miejsce na wyjątek. Chodzi o dwie wczesne wersje dramatu „Operetka”. Żona pisarza przekazała te fragmenty Konstantemu Jeleńskiemu, który podjął się ich zredagowania i… tak powstała „Historia”. Utwór jest nieocenioną pomocą przy próbach zrozumienia autobiograficznych kontekstów twórczości Gombrowicza i jedyną w swoim rodzaju dokumentacją procesu powstawania „Operetki”.