Sceniczna historia pijano-oniryczna. Gombrowiczowska wizja ludzkiego losu, czyli dramat jaźni uwięzionej w sztucznym świecie ciągle przeistaczającej się formy.
Sceniczna historia pijano-oniryczna. Gombrowiczowska wizja ludzkiego losu, czyli dramat jaźni uwięzionej w sztucznym świecie ciągle przeistaczającej się formy.
Drugi utwór sceniczny Witolda Gombrowicza. Henryk – młody żołnierz – znajduje się na froncie we Francji. Motywem przewodnim dramatu jest sen, który przenosi bohatera w rodzime strony, do karczmy prowadzonej przez jego rodziców. Zastany tam porządek jest jednak zgoła inny od tego, jaki Henryk zapamiętał. Rodzice są terroryzowani przez urzędujących w karczmie pijaków, a jego narzeczona – Mania – zostaje sprowadzona do roli dziewki. Rozpoczyna się konflikt polegający na ciągłym przybieraniu coraz to innych form. Ojciec staje się królem, pijak – ambasadorem, a Henryk – dyktatorem. Wszystko w jednym celu... Napisany w 1946 roku „Ślub” jest uważany przez krytyków za zjawisko prekursorskie w stosunku do twórczości Becketta i Ionesco. Gombrowicz podejmuje w nim problematykę wykorzystania formy do kreowania siebie w relacjach z innymi, popadania w sztuczność, a wszystko to zostaje ukazane w onirycznej atmosferze niepewności.