„Dziady” – część II, IV, III (to nie błąd w numeracji, lecz romantyczna konwencja zrywająca z uporządkowaną rzeczywistością) oraz poemat „Upiór” – to cykl niezwykłych utworów, które po dziś dzień fascynują swoją tematyką oraz pobudzają do refleksji nad dziejami Polski, jej przeznaczeniem jako „Chrystusa narodów” w XIX-wiecznej Europie oraz rolą wybitnej jednostki, targanej wewnętrznymi sprzecznościami jak Gustaw i Konrad, będący przecież... tą samą osobą. Czy zatem opowiemy się po stronie bohatera, który reprezentuje głos uczucia, dowodzi wyższości intuicji oraz wiary nad poznaniem zmysłowym, czy będziemy zwolennikami tajemniczego Czterdzieści i Cztery, który w imię racji wyższych wadzi się z Bogiem o „rząd dusz” – to zależy tylko od nas. Jedno jest pewne, to arcydzieło – a raczej arcydzieła – polskiej literatury, czekają na kolejne odczytania i nowe, być może na wskroś nowoczesne, interpretacje.
W omówieniu, dołączonym do „Dziadów” Adama Mickiewicza, Krzysztof Płatek i Maja Dobkowska pokrótce wyjaśniają najważniejsze sceny dramatu, podają też pojęcia, które pomogą nam zrozumieć ich sens. Wspominają również o sporze, jaki rozpoczął się w środowisku polskich literatów zaraz po opublikowaniu III części „Dziadów”. W efekcie tworzą dość krótki, lecz bardzo treściwy materiał, który będzie nieocenioną pomocą na lekcji języka polskiego.