Romanista, poeta, tłumacz, krytyk i badacz literacki. Kształcił się na uniwersytetach w Krakowie, Berlinie, Monachium, Montpellier, Barcelonie, Florencji i Paryżu, doktorat uzyskał w Wiedniu. W 1899 r. otrzymał katedrę filologii romańskiej na Uniwersytecie Lwowskim, jednak badania naukowe prowadził zarówno w obszarze literatur romańskich, jak i wszystkich zachodnioeuropejskich. Zajmował się także literaturą polską. W roku akademickim 1925/26 pełnił funkcję rektora Uniwersytetu im. Jana Kazimierza.
Jego dokonania naukowe obejmują pogłębione studia z zakresu średniowiecza, literatury włoskiej i francuskiej, polskiego baroku i modernizmu, do którego interpretacji ukuł termin neoromantyzm. Jako pierwszy wprowadził też termin barok na oznaczenie okresu w dziejach literatury.
W imponującym dorobku naukowym Edwarda Porębowicza można wyróżnić m.in. publikacje: „Święty Franciszek z Asyżu” (1899) i „Dante” (1906), „Studia do dziejów literatury średniowiecznej” (1904), „Nowe piękno wieków średnich” (1916) oraz prace o literaturze polskiej: „Andrzej Morsztyn, przedstawiciel baroku w poezji polskiej” (1893), „Sebastian Grabowiecki i jego wzory” (1894), „Poezja polska nowego stulecia” (1902). Wybitny humanista był też współautorem „Dziejów literatury powszechnej” (tomy 1–4, 1880–97) i „Wielkiej literatury powszechnej” (tomy 1–5, 1930–33). Ponadto jego spuścizna obejmuje przekłady największych arcydzieł literatury zachodniej – utworów Dantego, Byrona, Calderona, a także poezji prowansalskiej i romańskiej.
Edward Porębowicz otrzymał wiele zaszczytnych tytułów oraz odznaczeń, m.in. Order Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, Złoty Wawrzyn Akademicki Polskiej Akademii Literatury oraz nagrodę literacką Lwowa. Był członkiem czynnym i honorowym wielu towarzystw naukowych oraz doctorem honoris causa Uniwersytetu Poznańskiego.