Amerykański pisarz, nowelista, także scenarzysta filmowy. Urodził się w katolickiej, irlandzkiej rodzinie w Saint Paul, stolicy stanu Minnesota. W latach 1908–11 uczył się w St. Paul Academy, następnie w 1913 r. podjął studia na Uniwersytecie Princeton. Po czterech latach przerwał naukę i wstąpił do wojska. Po wojnie zaczął pracować w reklamie. Wydawnictwa odmówiły mu opublikowania debiutanckiej powieści „The Romantic Egoist”. W 1920 r. poślubił córkę sędziego z Alabamy Zeldę Sayre. Stała się ona pierwowzorem wielu postaci kobiecych występujących w utworach Fitzgeralda. Zelda Fitzgerald cierpiała na schizofrenię, pisarz zaś nadużywał alkoholu, więc okresy depresji przeplatały się w ich życiu z okresami szczęścia. Burzliwe małżeństwo inspirowało Fitzgeralda do tworzenia kolejnych książek. Powstały wówczas m.in. powieści „Piękni i przeklęci” oraz „Czuła jest noc”.
Fitzgerald należał do tzw. straconego pokolenia pisarzy amerykańskich, których twórczość odzwierciedlała rozczarowanie rzeczywistością powojenną i społeczno-moralnym porządkiem. Pierwszym utworem, który przyniósł mu popularność, była powieść „Po tej stronie raju” (1920). Największy sukces przyszedł jednak po wydaniu „Wielkiego Gatsby’ego” (1925).
Fitzgerald napisał też wiele opowiadań. Niektóre z nich wydano w Polsce w zbiorach „Historia jednego wyjazdu”, „Odwiedziny w Babilonie” oraz „Piękność Południa i inne opowiadania”. Pracował również w dwóch wytwórniach filmowych Metro-Goldwyn-Mayer i Twentieth Century Fox. Tworzył wówczas scenariusze i redagował teksty kolegów po fachu, m.in. „Madame Curie” i „Przeminęło z wiatrem”. Zmarł przed ukończeniem powieści „Ostatni z wielkich”. Obok Ernesta Hemingwaya i Johna Dos Passosa jest uznawany za jednego z najwybitniejszych pisarzy amerykańskiego modernizmu.