Pijar, działacz polityczny, publicysta, teoretyk literatury klasycystycznej w Polsce, poeta i tłumacz. Urodził się w rodzinie drobnej szlachty pieczętującej się herbem Pobóg. Uczył się w szkołach prowadzonych przez jezuitów i pijarów w Drohiczynie, a następnie od 1778 r. w Podolińcu na Spiszu. Po ukończeniu nowicjatu w 1778 r. został przyjęty do pijarów. Podjął pracę nauczyciela w szkołach pijarskich w Radomiu, a od 1785 r. w Warszawie. W latach 1786–88 wykładał łacinę w kolegium w Łomży, później w Radomiu. W 1789 r. został nauczycielem w Szkole Wydziałowej w Warszawie.
Dzięki Hugonowi Kołłątajowi uzyskał zwolnienie ze ślubów zakonnych. Należał do Kuźnicy Kołłątajowskiej, po śmierci Franciszka Salezego Jezierskiego został sekretarzem Kołłątaja. W latach 1791–93 był proboszczem parafii Podwyższenia Świętego Krzyża w Kole. W czasie insurekcji kościuszkowskiej porzucił stan duchowny i został członkiem Rady Najwyższej Narodowej. Rozpoczął wówczas wydawanie „Gazety Rządowej”, która była oficjalnym organem powstańców. Po upadku powstania przewodniczył Deputacji Polskiej w Paryżu. W 1800 r. wrócił do kraju, gdzie powołał do życia Towarzystwo Przyjaciół Nauk i został jego pierwszym sekretarzem.
Autor „Sztuki rymotwórczej” (1788), będącej przeróbką „L’art poetique” Nicolasa Boileau i jednocześnie pierwszą polską poetyką. Współautor dzieła „O ustanowieniu i upadku Konstytucji 3 maja 1791 r.”. W latach 1801–05 wydawał „Nowy Pamiętnik Warszawski”, wcześniej współredagował „Gazetę Wolną Warszawską”. Tłumaczył dzieła E. Younga, Miltona i Horacego, „Iliadę” i fragmenty „Odysei” Homera, „Eneidę” Wergiliusza. Ojciec pisarza i wydawcy Franciszka Salezego Dmochowskiego.