Filozof, pisarz, filolog klasyczny. Był synem luterańskiego pastora. W 1864 r. rozpoczął studia z zakresu filologii klasycznej, teologii, historii Kościoła i sztuki na uniwersytecie w Bonn. Po tym, jak przeniósł się do Lipska, jeszcze jako student stał się uznanym specjalistą w dziedzinie antyku. W 1869 r. został profesorem nadzwyczajnym na katedrze filologii klasycznej bazylejskiego uniwersytetu i zrzekł się pruskiego obywatelstwa. Do grona jego przyjaciół należeli w tym czasie kompozytor Ryszard Wagner i filozof Paul Rée. Z powodu poważnej choroby (długo uznawano ją za syfilis, ale pojawiła się też diagnoza zespołu maniakalno-depresyjnego) w 1879 r. zrezygnował z profesury. Szukając klimatu, który pomoże mu powrócić do zdrowia, podróżował po Włoszech, Szwajcarii i Niemczech. Ostatnie lata życia spędził w odosobnieniu – w klinikach psychiatrycznych w Bazylei i Jenie, w domu matki i wynajętym przez siostrę w Weimarze.
Wielki wpływ na Nietzschego miały idee głoszone przez Arthura Schopenhauera, chociaż nie zgadzał się ze słynnym i cenionym filozofem w wielu punktach. Jego własne dzieła, np. „Ludzkie, arcyludzkie” (1878) napisane w formie aforyzmów oraz zbiór poglądów „To rzekł Zaratustra” (1883–85), charakteryzowała literacka forma.
Do najważniejszych prac Nietzschego należą też „Zmierzch bożyszcz” (1889) i wydana pośmiertnie z zapisków „Wola mocy” (1901), która budzi największe kontrowersje ze względu na to, że część zawartych w niej haseł wykorzystali później naziści.