„Gdzie diabeł mówi dobranoc” to autobiograficzna powieść o latach dzieciństwa i młodości autora. Roman Burno wspomina życie w kresowym miasteczku Monasterzyska, zsyłkę w Kazachstanie, pobyt w środkowej Ukrainie i wreszcie powrót do Polski.
Okres dziecięcy to pasmo zabaw i nieokiełznanej fantazji autora i jego starszego brata. Wybuch wojny nie wzbudza w chłopcach lęku. Dla nich rozgrywające się wówczas wydarzenia były zaproszeniem do kolejnej wielkiej przygody. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na wschodnie tereny Rzeczpospolitej obaj bracia szybko dostosowują się do nowych warunków. Fascynuje ich to, co nowe, dotąd nieznane.
Ta pozornie beztroska relacja staje się przejmującym dokumentem czasu wzmagającego się terroru. Z dziecięcą prostotą ukazuje coraz trudniejszą sytuację mieszkańców wschodnich ziem Polski pod rządami sowieckiej władzy.
Kres życia w Monasterzyskach przychodzi wraz z dniem, gdy rodzina autora z mieszkańcami miasteczka jedzie w towarowych wagonach na zsyłkę do Kazachstanu. Nieświadome sytuacji dzieci nie podzielają przerażenia dorosłych. W pasących się na stepie tabunach koni, stadach bydła i owiec widzą nawiązanie do przygód Buffalo Billa.
Rzeczywistość okazała się jednak znacznie mniej przygodowa. Nastała sroga zima, a wraz z nią przyszły głód i nędza. Wcześnie, bo już w wieku 14 lat, Roman Burno wkracza w życie dorosłych i zmuszony jest podjąć wyniszczającą pracę w kołchozie…