Boratino, bohater powieści „Grudka bursztynu” przypomina świeckiego franciszkanina. Głównie za sprawą wrodzonej dobroci i pogody ducha. Los obdarzył go nieomylnym instynktem, wielką wyobraźnią oraz „łutem” szczęścia.
Młodość Boratina była pełna przygód. Z każdej opresji wychodził jednak cało. Pił niczym Sergiusz Jesienin, ale jego wyczyny nie krzywdziły innych. Ponieważ zachował dziecinne spojrzenie na świat, był niewinnie szczery i wielkoduszny.
Jego dramat zaczął się wtedy, gdy światłość pioruna kulistego podcięła mu nogi i odebrała świadomość. Przeżył, ale po pewnym czasie zaczął dostrzegać u sobie niepokojące anomalie. Mieszał fikcję z rzeczywistością...
Tym, co przynosiło mu ukojenie i nadawało sens życiu, było morze. Patrzenie w nieskończone gwiaździste dale inspirowało i napełniało nadzieją. Jedyne, czego mu brakowało, to obecności ukochanej kobiety u boku. Zdał też sobie sprawę z tego, że mimo dolegliwości ciała i umysłu posiada magiczny lek na rzeczywistość. Jest nią twórczość. Spisanie swoich dziejów stało się dla niego obowiązkiem. Wtedy właśnie w jego życiu pojawiła się upragniona „księżniczka”. Czy jednak wszystko ułoży się szczęśliwie? Czy Boratino odzyska spokój duszy?