Francuski pisarz. Był synem chirurga, dyrektora szpitala miejskiego. Po maturze wyjechał w podróż po Pirenejach, odwiedził także Korsykę. W 1840 r. rozpoczął studia prawnicze w Paryżu, jednak ich nie ukończył. Wrócił do owdowiałej matki do rodzinnego majątku Croisset. W 1846 r. nawiązał wieloletni romans z poetką Luizą Colet. Wyjechał na Wschód, a po powrocie poświęcił się wyłącznie twórczości pisarskiej. Pierwszą powieść „Pani Bovary” wydał w 1857 r. Historia żony lekarza, która pragnie przeżyć wielką miłość, zdradza męża, a w końcu popełnia samobójstwo, wywołała skandal obyczajowy. Pisarzowi wytoczono proces o obrazę moralności, co przyczyniło się znacząco do rozsławienia książki. Na jej sprzedaży zarobili jednak głównie wydawcy, a nie autor. Podobnie było w przypadku kolejnych utworów pisarza: „Salammbo” (1862), „Szkoła uczuć” (1869) i „Kuszenie św. Antoniego” (1874). Swój majątek Flaubert oddał na pokrycie długów szwagra. Utrzymywał się potem z pensji rządowej. Ostatni z jego utworów „Bouvard i Pecuchet” ukazał się w 1881 r., już po śmierci autora.
Flaubert był zarazem wybitnym przedstawicielem realizmu i prekursorem naturalizmu. Język swoich utworów dopracowywał w najdrobniejszych szczegółach. Analizy psychologiczne stworzonych przez niego postaci zaskakują drobiazgowością i trafnością spostrzeżeń. Do historii literatury przeszedł jednak głównie jako krytyk moralności mieszczańskiej, ponieważ w swoich dziełach sportretował tę właśnie warstwę francuskiego społeczeństwa wraz ze wszystkimi jej wadami.