Aktor teatralny i filmowy, reżyser i dyrektor teatrów, pedagog, prezes Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu, także członek Polskiej Akademii Umiejętności. Po kampanii wrześniowej, do 1940 r. przebywał w obozach jenieckich w Altengrabow i w Toruniu. Po wojnie zdał do krakowskiego Studia Dramatycznego przy Teatrze im. Juliusza Słowackiego (ówczesna akademia teatralna). Krótko po uzyskaniu dyplomu, w 1947 r. po raz pierwszy wystąpił na deskach Starego Teatru w sztuce „Odys u Feaków”. Później był aktorem teatrów krakowskich, które w latach powojennych stanowiły jedną instytucję – Miejskie Teatry Dramatyczne. W 1949 r. podjął pracę w katowickim Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego, a od 1954 r. pracował tam jako kierownik artystyczny. Wtedy też zadebiutował jako reżyser, wystawiając dramat „Trzydzieści srebrników” Howarda Fasta. Cztery lata później został aktorem teatrów warszawskich. Grał w Teatrze Polskim (1958-59), Teatrze Dramatycznym (1959-63), Teatrze Narodowym (1964-68). Lata 60. były dla niego wyjątkowo udane. Współpraca z Kazimierzem Dejmkiem zaowocowała doskonałymi rolami, m.in.: Riccardem w „Namiestniku” (1966) i Gustawem-Konradem w „Dziadach” (1968). Kiedy reżyser został odwołany, Holoubek wraz z aktorami opuścił Teatr Narodowy. Powrócił wtedy do Teatru Dramatycznego i na 12 lat został jego dyrektorem. Stworzył jeden z najlepszych w powojennej Polsce zespołów teatralnych. Pracę dyrektora godził z wykładaniem w PWST oraz rolami w filmach i Teatrze Telewizji.