Głównym celem książki jest gruntowna analiza kilku późnogotyckich kościołów z terenu Polski, które zaliczają się do specyficznego typu przestrzennego, nazwanego przez autora halą z poligonalnym chórem zintegrowanym. Należą do niego świątynie, które przy zachowaniu układu trójnawowego oraz jednolitego zarysu bryły zamkniętej od wschodu wielobocznie, pozbawione są wydzielonej filarami „wewnętrznej apsydy”. Oznacza to, iż we wnętrzu kościoła podział na nawy przeprowadzony jest za pomocą dwóch rzędów filarów, które biegną równolegle aż do poligonalnej ściany wschodniego zamknięcia budowli.
W literaturze fachowej taki typ ukształtowania kościoła nie cieszył się jak dotychczas większym zainteresowaniem badaczy. Jednak analiza licznych przykładów oraz prześledzenie genezy tego typu przestrzennego pokazały, iż brak zainteresowania jest nieuzasadniony. Wiąże się bowiem z nimi ciekawa i złożona problematyka artystyczna o ponadregionalnym, europejskim znaczeniu. Przykłady omawianego typu z terenu Polski powinny stanowić ważny punkt odniesienia w badaniach typologii budowli sakralnych późnego gotyku w Europie Środkowej. Jednocześnie rozprawa ta dowodzi, jak wiele jeszcze średniowiecznych kościołów wciąż oczekuje na nowe, właściwe rozpoznanie historyczno-artystyczne.