Henryk Sienkiewicz - pseudonim Litwos, polski prozaik i publicysta, laureat Nagrody Nobla za całokształt twórczości literackiej (1905). Urodził się w zubożałej rodzinie szlacheckiej na Podlasiu. Od 1855 r. mieszkał w Warszawie. W 1866 r. podjął studia w Szkole Głównej. Henryk Sienkiewicz już jako student pisał do „Przeglądu Tygodniowego”, „Niwy” i „Gazety Polskiej”. Dość szybko zyskał popularność jako felietonista, a od 1874 r. prowadził dział literacki w „Niwie”. W 1872 r. wydał swoją pierwszą powieść „Na marne”. Gdy wybuchła I wojna światowa, przeniósł się do Szwajcarii. Zorganizował tam wraz z Ignacym Paderewskim Generalny Komitet Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Wspierał swoim autorytetem akcje patriotyczne, angażował się też w pomoc artystom (z ufundowanego przez niego stypendium korzystał m.in. Stanisław Wyspiański). W twórczości nowelistycznej poruszał problemy społeczno-obyczajowe. Był autorem wybitnych miniatur literackich, takich jak „Szkice węglem” (1880), „Janko Muzykant” (1880) czy „Latarnik” (1882). Sławę przyniosły mu jednak powieści historyczne, w których łączył pełną przygód fabułę z opisem dziejowych wydarzeń. Trylogia Henryka Sienkiewicza, czyli „Ogniem i mieczem” (1884), „Potop” (1886) i „Pan Wołodyjowski” (1888), ukazywała burzliwe losy Polski w XVII w. Konwencję tę zachował też w powieści „Krzyżacy” (1900). W latach następnych skupił się na zupełnie innym obszarze literackim, powstały wówczas powieści psychologiczne – „Bez dogmatu” (1891) i „Rodzina Połanieckich” (1892). Międzynarodowym sukcesem stała się powieść „Quo vadis” (1896), ukazująca tragiczne losy chrześcijan za panowania cesarza Nerona. Henryk Sienkiewicz zmarł w Vevey i tam na czasowy spoczynek złożono jego doczesne szczątki. Drugi pogrzeb odbył się 27 października 1924 r. w Warszawie. Prochy pisarza spoczęły w krypcie katedry św. Jana.