Książka stanowi interpretacyjną opowieść o powojennej liryce Aleksandra Wata. Aczkolwiek liryka potraktowana tu została jako fragmentaryczny przyczynek do wielkiej i zgoła niepoetyckiej całości. Wyłania się z niej autor „Mojego wieku”, który chciał odpokutować grzech komunizmu, poradzić sobie z fenomenem własnego cierpienia, zmierzyć się z Bogiem, a więc – nadać całościowy sens swojemu, tak bardzo porozrywanemu, doświadczeniu egzystencjalnemu. Ażeby ów sens mógł się w pełni objawić, musiał zostać opowiedziany. Dlatego też Przemysław Rojek zamieścił w swojej książce obszerne interpretacje rozmaitych zawikłań tego niezwykle złożonego projektu bio- i bibliograficznego Wata. Wychodzi w nich zarówno od koncepcji tożsamości narracyjnej (zwłaszcza w ujęciu Paula Ricoeura), jak i od słynnego pojęcia wielkiej narracji, znanego z myśli Jeana-François Lyotarda. Wywód prowadzi czytelnika przez dwa fundamentalne projekty narracyjnego odzyskiwania przez Wata tożsamości – przez wielokształtną próbę identyfikacji z tym, co żydowskie, i przez hermeneutyczne z ducha wykorzystanie retorycznej figuracji. Na końcu podejmuje psychoanalityczną sensu largo próbę udzielenia odpowiedzi na pytanie, dlaczego efektem wszystkich wysiłków Wata było (i być musiało) fiasko, najbardziej może dotkliwe, jakie zna powojenna literatura polska.