Rzymski poeta. Był synem wyzwoleńca z Wenuzji w Apulii. Otrzymał staranne i wszechstronne wykształcenie. Ojciec wysłał go m.in. do Rzymu i Grecji, by studiował tam grekę i filozofię. Po śmierci Juliusza Cezara Horacy wstąpił do armii i służył pod dowództwem Brutusa. Jako trybun wojskowy brał udział w bitwie pod Filippi w 42 r. p.n.e., z której musiał ratować się ucieczką. Po powrocie z wojska stracił niemal cały majątek. Udało mu się jednak kupić posadę sekretarza u kwestora, dzięki czemu zapewnił sobie utrzymanie i czas na tworzenie poezji.
Za sprawą Wergiliusza dostał się do kręgu literackiego Mecenasa. Ten wprowadził go na dwór Augusta, a także podarował mu posiadłość w Sabinum, co umożliwiło poecie swobodną twórczość literacką.
Dzieła Horacego uważane są za szczytowe osiągnięcie klasycyzmu epoki Augusta. Wywarły one znaczący wpływ na poezję europejską. Wśród dokonań poety można wyróżnić: „Epody” (41–30 p.n.e.) – krótkie utwory o treści politycznej, „Satyry” (40–30 p.n.e.) ośmieszające wady i słabości ludzkie, „Pieśni” (znane także jako „Ody”), będące największym osiągnięciem Horacego, o bardzo bogatej tematyce – religijnej, biesiadnej, miłosnej, filozoficznej, oraz „Listy”, które oprócz wątków filozoficznych omawiały także problemy z zakresu poetyki.