Film Macieja Pieprzycy otrzymał nominacje do ORŁÓW 2020 – prestiżowej narody przyznawanej przez POLSKĄ AKADEMIĘ FILMOWĄ – w 11 kategoriach:
– najlepszy film; – najlepsza reżyseria (Maciej Pieprzyca); – najlepszy scenariusz (Maciej Pieprzyca); – najlepsza główna rola męska (Dawid Ogrodnik); – najlepsza drugoplanowa rola kobieca (Jowita Budnik); – najlepsza scenografia (Joanna Anastazja Wójcik); – najlepsze kostiumy (Agata Culak); – najlepsza muzyka (Leszek Możdżer); – odkrycie roku (Cyprian Grabowski); – najlepszy dźwięk (Marcin Pawłowski, Robert Czyżewicz); – najlepszy montaż (Piotr Kmiecik). Zwyciężył w kategoriach: najlepszy dźwięk oraz najlepsza muzyka.

Tętniąca muzyką i humorem intymna opowieść Mietka Kosza, wybitnego muzyka, który w dzieciństwie stracił wzrok. Nie zrezygnował jednak z marzeń. Rzucił wyzwanie losowi i ruszył na podbój polskich oraz zagranicznych scen. Co się kryło za wielkimi sukcesami jazzmana? Samotność, niespełnione i szczęśliwe miłości, emocjonalne zakręty, wzloty i upadki, dzieciństwo naznaczone piętnem choroby. Ograniczenia, z którymi Kosz całe życie się zmagał, stały się jego siłą.
Maciej Pieprzyca przedstawia świat Mietka Kosza, widziany oczami wyobraźni wirtuoza fortepianu. To świat nie tylko dźwięków, lecz przede wszystkim nasycony całą paletą barw. „Kiedy gram, widzę” – to słowa samego Mietka Kosza.
Na kanwie tej historii powstał film „Ikar. Legenda Mietka Kosza” w reżyserii Macieja Pieprzycy zdobywca siedmiu nagród na 44. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, w tym m.in. Srebrnych Lwów oraz nagrody w kategorii najlepsza pierwszoplanowa rola męska dla Dawida Ogrodnika, który wcielił się w postać Mietka Kosza.

„Film nie jest z gumy. Znalazły się w nim najwyżej dwie trzecie tego, co zostało zapisane w scenariuszu i nakręcone na planie. Do scenariusza weszła z kolei może jedna trzecia historii i anegdot, jakie udało mi się zgromadzić o Mietku Koszu podczas rozmów z osobami, które go znały. Na szczęście są książki.
Powieść daje szansę, by ocalić to, co nie znalazło się w scenariuszu i w filmie” – Maciej Pieprzyca

„«Zobaczyć» świat oczami wyobraźni Mietka Kosza, niewidomego i genialnego muzyka, to doświadczenie bezcenne i na szczęście możliwe – dzięki tej książce. Wciągająca i intymna opowieść pozwala nam dotknąć fenomenu Kosza, zapomnianej legendy, która po latach odzyskuje swój zasłużony blask. Czytajmy o Koszu, słuchajmy jego muzyki i cieszmy się pięknem, które nam pozostawił” – Dawid Ogrodnik

O Autorze:
MACIEJ PIEPRZYCA – reżyser filmowy, scenarzysta, pisarz. Autor głośnych, wielokrotnie nagradzanych filmów, m.in.: „Drzazgi”, „Chce się żyć”, „Jestem mordercą”. Bardzo dobre oceny zebrały wyreżyserowany przez niego miniserial „Kruk” oraz świetnie przyjęta przez czytelników powieść „Chce się żyć”.

„«Rób swoje, Mietek» – powiedziałem do siebie – «zaraz twoja muzyka rozlegnie się w całej sali, na tym najważniejszym festiwalu jazzowym po tej stronie Europy. Od tego koncertu zacznie się twoje nowe życie». Wytarłem opuszki palców, jak miałem w zwyczaju. Schowałem chusteczkę. Jeszcze jeden głęboki oddech. Byłem gotowy. Lekko uniosłem ręce, by zagrać pierwszy akord. Natarłem. Ale nie na klawiaturę. Palce uderzyły w klapę, której nikt nie otworzył, a ja w zamieszaniu o niej zapomniałem. Teraz nie część, ale cała sala buchnęła śmiechem. (…) Chciałem, żeby ktoś przyszedł i zabrał mnie od tego fortepianu. Nie chciałem grać. Nie chciałem żyć. Słyszałem, że ludzie przed śmiercią widzą wszystko, co przeżyli – przelatują im przed oczami najważniejsze momenty ściśnięte do rozmiarów krótkiego filmu. To, co się działo, to była moja śmierć – w sekundowych migawkach zobaczyłem wszystko, nawet to, czego widzieć nie mogłem: kierownika restauracji, próbującego mnie powstrzymać, i jego głowę walącą o klawisze w tonacji D-dur; widziałem profesor Anielę stawiającą przede mną herbatę z konfiturami; nagą siostrę Halinę pod prysznicem i tamten dzień, kiedy grając Czekoladę, zrzuciłem z głowy zeszyt z nutami. Zobaczyłem siebie leżącego na klepisku i zbliżające się do mnie kopyto konia, i kwiaty, które podaje mi mama, a ja zamieniam kolory ich płatków na dźwięki. Te obrazy sprawiły, że krew, która odpłynęła mi z dłoni, zaczęła wracać, a kiedy doszła do palców, uniosłem klapę fortepianu. I wreszcie zagrałem” – fragment książki