Rosyjski prozaik, poeta, tłumacz. W 1933 r. otrzymał Nagrodę Nobla za „surowe mistrzostwo, z którym rozwija on tradycje klasycznej literatury rosyjskiej”.
Wywodził się ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Z powodów materialnych musiał przerwać naukę w gimnazjum (1881-86). Doznane upokorzenia i pamięć o minionej świetności rodu wpłynęły na jego biografię i twórczość. W 1895 r. w Petersburgu został członkiem grupy pisarzy skupionych wokół wydawnictwa Znanije i Maksyma Gorkiego, z którym przyjaźnił się w latach 1897-1917. W 1920 r. wyemigrował do Francji.
Jako poeta zadebiutował w 1887 r. w gazecie „Rodina”, kolejne jego tomiki to „Wiersze” (1891), „Pod gołym niebem” (1898), „Listopad” (1901). Jako prozaik – w 1898 r. zbiorem „Na kraniec świata”, następne opowiadania jego pióra to: „Antonówki” (1900); „Nowa droga” (1901), „Wieś” (1910), „Suchodoły” (1912), „Czara życia” (1914), „Ignat” (1912), „Gramatyka miłości” (1915), „Lekki oddech” (1916), „Bracia” (1914), „Pan z San Francisco” (1915).
Na emigracji wydał „Poezje wybrane” (1929). W kolejnych latach tworzył niemal wyłącznie utwory prozatorskie. W swym pisarskim dorobku ma m.in.: „Różę Jerycha” (1924), „Miłość Miti” (1925), „Udar słoneczny”, „Sprawę korneta Jełagina” (1927), „Drzewo Boże” (1931), „Ciemne aleje” (1943-52).
„Życie Arseniewa” (1927-33) było szczytowym osiągnięciem twórczym Bunina, sumującym ulubione motywy pisarza – wątki liryczne, filozoficzne, opisowej narracji. Bunin tłumaczył na język rosyjski G. G. Byrona, A. Tennysona, H. W. Longfellowa (wysoko ceniony przekład „Pieśni o Hajawacie”), A. Mickiewicza („Sonety krymskie”) i A. Asnyka.