Polska pisarka. Pochodziła z szanowanej rodziny żydowskiej Szwarzów, była stryjeczną wnuczką zgierskiego myśliciela żydowskiego Izuchera Mosze Szwarca (Schwarza). Kronikarka życia bohemy artystycznej międzywojnia, przyjaciółka i muza artystów i pisarzy, m.in. Witkacego, Broniewskiego, Iwaszkiewicza. Studiowała w Warszawie, Berlinie i Paryżu. Debiutowała w 1937 r. reportażem „Moja podróż: Szlakiem Południa”, wydanym pod pseudonimem Iza Bell. W czasie wojny znalazła się w getcie warszawskim, z którego udało jej się uciec. Pod nazwiskiem Stefania Czajka wstąpiła do partyzantki ludowej. W 1946 r. jako Izabella Gelbard wydała tom poezji „Pieśni żałobne Getta”. Największy rozgłos zyskały jest powieści autobiograficzne, m.in. „Ocalił mnie kowal” (1956), „Lecę w świat” (1958), „Małżeństwo po raz pierwszy” (1962), „Nigdy nie wyjdę za mąż” (1966), „Dubo... Dubon... Dubonnet” (1970).