Właściwie Henryk Goldszmit. Pseudonimy: Stary Doktor i pandoktor. Pedagog, lekarz, publicysta, pisarz, działacz społeczny. Urodził się w 1878 lub 1879 r. Pochodził z zasymilowanej żydowskiej rodziny. Uczył się w Gimnazjum Praskim, po zdaniu matury podjął studia na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1900 r. został także słuchaczem tajnego Uniwersytetu Latającego. Po otrzymaniu w 1905 r. dyplomu lekarza pracował w warszawskim Szpitalu dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów. Był medykiem na froncie podczas wojny rosyjsko-japońskiej, potem zaś w czasie I wojny światowej i w latach 1919–20.
Działalność społeczną zaczął już na studiach. Należał do Towarzystwa Kolonii Letnich, pracował jako wychowawca zarówno dzieci żydowskich, jak i chrześcijańskich. W 1912 r. został dyrektorem „Domu Sierot” w Warszawie. Jego obserwacja najmłodszych zaowocowała różnorodnymi, często nowatorskimi, pomysłami pedagogicznymi: wprowadzał różne formy samorządu nieletnich, wydawał z nimi „Tygodnik Domu Sierot”. Od 1919 r. razem z Maryną Falską prowadził zakład wychowawczy dla sierot „Nasz Dom”. W połowie lat 30. zaczął współpracę z Polskim Radiem. Prowadził na jego antenie m.in. pogadanki z dziećmi.
Bogaty dorobek publicystyczny i literacki Korczaka obejmuje teksty publikowane w polskich pismach „Kolce”, „Wędrowiec”, „Głos”, wydawanych w językach hebrajskim i jidysz „Olami”, „Olami Hakama” i „Hechaluc Hacair”, prace pedagogiczne, np. „Prawo dziecka do szacunku” (1928), oraz znane do dziś powieści „Król Maciuś Pierwszy” i „Król Maciuś na wyspie bezludnej”(1923).
W czasie II wojny światowej Korczak został przesiedlony razem z podopiecznymi z „Domu Sierot” do warszawskiego getta. Zginął razem z dziećmi i personelem w obozie zagłady w Treblince w sierpniu 1942 r.