Książka ukazała się z 1999 r., tydzień po śmierci Jerzego Grotowskiego. Zamieszczone w niej prace zostały napisane w latach 90. XX w. Obecna wersja nie jest zwyczajnym wznowieniem tamtego wydania, tekst został bowiem zmieniony i zaktualizowany.
Książka omawia twórczość jednego z największych reżyserów teatralnych, a zarazem wybitnego humanisty. Autor porównuje Grotowskiego z innymi artystami teatru, zarówno wcześniejszymi (Stanisławski, Wsiewołod Meyerhold, Osterwa), jak i pracującymi w tym samym czasie (Peter Brook, Eugenio Barba). Pokazuje jego oddziaływanie na współczesną sztukę i refleksję humanistyczną. W osobnym studium Zbigniew Osiński po raz pierwszy zestawia teatry Grotowskiego i Tadeusza Kantora, dochodząc do wniosku, że właśnie między nimi rozegrała się zasadnicza polemika o kształt tej dziedziny sztuki w drugiej połowie XX wieku. Omawia znaczenie laboratoriów teatralnych, współpracę Grotowskiego z architektem Jerzym Gurawskim („teatr przestrzeni”) i Ryszardem Cieślakiem („akt całkowity” aktora).