Najwybitniejszy niemiecki poeta i pisarz okresu Sturm und Drang (Burzy i naporu) oraz klasyki weimarskiej, myśliciel, uczony, także mąż stanu. Urodził się w rodzinie mieszczańskiej. W latach 1765–68 studiował prawo w Lipsku. W 1770 r. wydał anonimowo pierwszy zbiór poezji, „Annette”. Już w tym okresie życia dużo pisał, lecz niezadowolony z efektów swej twórczości zniszczył prawie wszystkie powstałe wówczas utwory. Brak postępów w nauce i przyczyny zdrowotne zmusiły go do powrotu do Frankfurtu.
W 1770 r. wznowił w Strasburgu studia prawnicze, rok później został dopuszczony do wykonywania zawodu. Rozczarowany ówczesnym sądownictwem, porzucił myśl o karierze prawniczej i zajął się realizacją planów literackich. Napisał dramat „Goetz von Berlichingen mit der eisernen Hand”, osnuty na wydarzeniach wojen chłopskich. W 1772 r. podczas pobytu w Wetzlar poznał Charlottę Buff, która stała się pierwowzorem Lotty z powieści „Cierpienia młodego Wertera”. Utwór ten zyskał szybko rozgłos i wielu naśladowców.
W 1775 r. Goethe zamieszkał w Weimarze, gdzie pełnił funkcję tajnego radcy, a po nobilitacji w 1782 r. – prezesa Izby Finansów. W latach 1786–88 odbył podróż do Włoch, która wzmogła jego zainteresowania antykiem. W 1788 r. poznał Christiane Vulpius, którą poślubił po 18 latach znajomości.
W latach 1791–1817 kierował teatrem w Weimarze. W tym czasie zaprzyjaźnił się z Fryderykiem Schillerem. Pomagał reformować uniwersytet w Jenie. Brał udział w kongresie wiedeńskim (1814–15).
Najważniejsze dzieła Goethego to prócz „Cierpień młodego Wertera” i dramatu „Goetz von Berlichingen mit der eisernen Hand”, ballada „Król elfów” (1782), dramat „Ifigenia w Taurydzie” (1787), idylla „Herman i Dorota” (1798), tragedia „Faust” w dwóch częściach (cz. 1 wyd. w 1808, cz. 2 – w 1832).