Pisarz, publicysta, historyk. Publikował pod pseudonimami: Bogdan Bolesławita albo B. Bolesławita. Urodził się w rodzinie ziemiańskiej z Grodzieńszczyzny. Wychowywał się jednak pod opieką babki i prababki w Romanowie, w powiecie włodawskim. W latach 1827–29 kształcił się w gimnazjum w Świsłoczy, następnie podjął studia lekarskie na Uniwersytecie Wileńskim. Wkrótce wbrew woli ojca przeniósł się na Wydział Literatury. Rok później debiutował na łamach petersburskiego pisma „Bałamut”. Na skutek działalności spiskowej został aresztowany i uwięziony (1830–32). Z tego okresu wyniósł niechęć do walki powstańczej i brak wiary w jej powodzenie. W 1838 r. ożenił się z Zofią Woroniczówną i zaczął prowadzić życie gospodarza. W 1853 r. przeniósł się z rodziną do Żytomierza, gdzie pracował jako kurator szkolny. Po niespełna 6 latach zamieszkał w Warszawie i został redaktorem naczelnym „Gazety Codziennej” (od 1861 „Gazeta Polska”). W 1863 r. z powodów politycznych wyjechał za granicę i osiadł na stałe w Dreźnie. Tam pod pseudonimem ogłosił szereg powieści o tematyce powstańczej. Od 1873 r. poświęcił się wyłącznie pracy literackiej. W 1883 r. aresztowano go w Berlinie pod zarzutem szpiegostwa i skazano na trzy i pół roku więzienia. W 1885 r. otrzymał urlop zdrowotny za kaucją. Niespełna dwa lata później zmarł w Genewie. Został pochowany Na Skałce w Krakowie.
Kraszewski napisał 232 powieści. Najbardziej rozsławił go cykl „Dzieje Polski”, obejmujący 29 utworów o historii naszego kraju. Najgłośniejsze z nich to: „Stara baśń” (1876), „Matka królów” (1883) czy „Infantka” (1884). Inne znane powieści to: „Dziecię Starego Miasta” (1863), „Brühl” (1874) i „Hrabina Cosel” (1873), na podstawie której Jerzy Antczak w 1968 r. nakręcił film i serial, z niezapomnianą rolą Jadwigi Barańskiej.