Poeta, powieściopisarz, nowelista i dramaturg. Uważany za czołowego twórcę dramatu romantycznego oraz najwybitniejszego przedstawiciela powieści biedermeierowskiej. Prekursor realizmu społecznego oraz powieści psychologicznej. Stawiany obok Aleksandra Fredry jako najznakomitszy komediopisarz epoki romantyzmu.
Ukończył liceum w Krzemieńcu. Do 1820 r. był guwernerem Zygmunta Krasińskiego. Po trzyletnim pobycie w Warszawie wrócił do Krzemieńca, gdzie został profesorem liceum. Naukowo zajmowała go sztuka wymowy oraz poetyka, czego owocem była rozprawa teoretyczno-literacka „Kurs poezji”. Po zamknięciu szkoły krzemienieckiej wykładał filologię klasyczną na uniwersytecie w Kijowie (1833–38). W latach 1838–46 był dyrektorem gimnazjum w Charkowie. Jako myśliciel i wychowawca głosił, że jedynie wiara i wartości chrześcijańskie są w stanie zapewnić szczęście.
Od 1829 r. członek Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Od 1846 r. mieszkał w Warszawie. Od 1848 r. był wizytatorem oraz członkiem Rady Wychowania. Jeden z założycieli Szkoły Głównej. W 1863 r. wyjechał do Drezna.
Na jego dorobek składają się tomy poetyckie: „Drzewko złamane” (1821), „Chwała poety” (1821), utwory sceniczne: „Pośredniczka” (1846), „Autorka” (1849), „Qui pro quo” (1851), „Cyganie” (1857), „Śpiący Kupidyn” (1861), oraz powieści i opowiadania: „Spekulant” (1845), „Kollokacja” (1846, 1847), „Garbaty” (1853).