Poeta, tłumacz, autor tekstów piosenek kabaretowych i wodewilów muzycznych. Pochodzenia żydowskiego, brat pisarki i tłumaczki Ireny Tuwim. Pisał m.in. pod pseudonimami Oldlen i Schyzio Frenik. Już w gimnazjum współpracował z pismem „Pola Esperantismo” (1911–14), które drukowało jego przekłady polskich wierszy na esperanto. Publikował w: piśmie studenckim „Pro Arte et Studio”, „Skamandrze”, „Wiadomościach Literackich”, „Zdroju”, „Kurierze Polskim”, po wojnie zaś w „Kuźnicy”, „Odrodzeniu”, „Przekroju”, „Nowej Kulturze”. Jego utwory satyryczne ukazywały się w „Cyruliku Warszawskim”, „Szpilkach”, „Ilustrowanym Kurierze Codziennym”. Pisał teksty i piosenki dla licznych kabaretów takich jak: Bi-Ba-Bo, Czarny Kot, Qui pro Quo, Cyrulik Warszawski. Był jednym z założycieli kabaretu literackiego Pikador. Razem z Antonim Słonimskim, Jarosławem Iwaszkiewiczem, Kazimierzem Wierzyńskim i Janem Lechoniem stworzył popularną grupę poetycką – Skamander. Współpracował z Polskim Radiem.
Po wybuchu II wojny światowej udał się na emigrację. W 1942 r. dotarł do Nowego Jorku. Po powrocie w 1946 r. osiedlił się w Warszawie. Na przełomie lat 40. i 50. był dyrektorem artystycznym i kierownikiem literackim Teatru Nowego.
Pierwsze tomiki poezji Tuwima, m.in. „Czyhanie na Boga” (1918), „Sokrates tańczący” (1920), charakteryzują witalizm i fascynacja urbanizmem. Od zbioru „Słowa we krwi” (1926) autor częściej sięgał po elementy z tradycji klasycznej i romantycznej. Wśród znanych utworów poety jest wiele wierszy dla dzieci, np.: „Lokomotywa”, „Słoń Trąbalski”, „Okulary”.
Tuwim to także autor licznych przekładów, głównie z rosyjskiej klasyki.
Poeta był członkiem założycielem ZAiKS-u, należał do ZZLP i PEN Clubu. W 1935 r. otrzymał Złoty Wawrzyn PAL, a w 1928 i 1949 – Nagrodę Literacką Miasta Łodzi.