Poeta romantyczny. W swoich utworach podejmował tematy narodowowyzwoleńcze, ale również uniwersalne problemy egzystencjalne. W latach 1825–28 studiował prawo w Wilnie. Rok później wyjechał do Warszawy i podjął tam pracę jako aplikant w komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. W 1830 r. zadebiutował powieścią poetycką „Hugo”. Po wybuchu powstania listopadowego Adam Czartoryski zatrudnił go w Biurze Dyplomatycznym Rządu Narodowego. W ramach tego zajęcia podróżował do Londynu i Paryża, gdzie został na emigracji. Nigdy się nie ożenił. Dzięki pomnażaniu pieniędzy przysyłanych przez matkę Salomeę z Januszewskich (od 1818 żonę dr. Bécu) cieszył się niezależnością finansową i mógł poświęcić się pisaniu, a nawet wydawać własne utwory.
Twórczość poety była bogata i różnorodna. Pozostawił 13 dramatów, 20 poematów, setki wierszy, listów oraz jedną powieść. Najbardziej znane utwory to dramaty „Kordian” (1834), „Balladyna” (1834), „Ksiądz Marek” (1843) i „Lilla Weneda” (1839); poematy „Beniowski” (1841–46) i „Król–Duch” (1845–49) oraz wiersze: „Grób Agamemnona” (1839), „Hymn: Smutno mi, Boże!” (1836), „Testament mój” (1839–40).
Mimo że sam Słowacki przekonany był o swoim geniuszu poetyckim, to powszechnego uznania jego dzieła doczekały się dopiero na przełomie XIX i XX w. Do tego czasu duża część twórczości pisarza pozostawała w rękopisach. Za to później wywarła ogromny wpływ na poetów Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego.
Poeta zmarł na gruźlicę w wieku 40 lat. Pochowano go w Paryżu na cmentarzu Montmartre. 14 czerwca 1927 r. jego szczątki ekshumowano i sprowadzono do Polski. Spoczęły one obok Adama Mickiewicza w Krypcie Wieszczów Narodowych na Wawelu.