Poetka. Urodziła się w spolonizowanej rodzinie niezamożnej szlachty inflanckiej o korzeniach niemieckich. Wychowała się i całe życie spędziła w Inflantach: na północny wschód od Dyneburga, na terenie dzisiejszej Łotwy. Wyszła za mąż za Piotra Benisławskiego, stolnika inflanckiego. Była matką ośmiorga dzieci. Sprawnie administrowała majątkiem męża, brała udział w życiu towarzyskim, przed śmiercią ufundowała szpital w Zosołach.
Do historii przeszła jako autorka tomu wierszy „Pieśni sobie śpiewane”, wydanego w Wilnie w 1776 r. dzięki staraniom brata męża, kanonika inflanckiego Konstantego Benisławskiego.
Chociaż chronologicznie należą one do okresu oświecenia, myślowo i stylistycznie współtworzą barok jako najpóźniejszy tom poezji barokowej w Polsce.
Benisławska w swojej twórczości harmonijnie łączyła intelektualizm i żarliwość doznań mistycznych. Jej utwory cechowały dojrzałość myślowa, plastyczne obrazowanie oraz wyraźne efekty muzyczne, dzięki którym należą do arcydzieł barokowej poezji metafizycznej i mistycznej. Ona sama znajduje się w gronie wybitnych Polek XVIII w., obok Elżbiety Drużbackiej i Antoniny Niemiryczowej, będących pionierkami poezji kobiecej.