Kolejny numer kwartalnika „Kronos”, którego tematem jest nieustanne odkrywanie Lukrecjusza, nowej ziemi, nowego nieba oraz epikurejskich i szekspirowskich przyjemności:
Leo Strauss, „Uwagi o Lukrecjuszu”
Henri Bergson, „Wprowadzenie” do Wyjątków z Lukrecjusza
Krzysztof Łapiński, „Przyjemność jako ćwiczenie duchowe. Ascetyczne aspekty epikureizmu”
Paweł Milcarek, „Epikureizm i neoepikureizm. Od apolityczności do polityki hedonizmu”
Dominika Budzanowska-Weglenda, „Atomy i szczęście człowieka. Epikurejski model człowieka fizykalnego”
Robert Pawlik, „Groza nieba. Giambattista Vico i Hermann Usener o lękowych źródłach kultury”
Bogna Kosmulska, „Epikur i cynicy”
Maria Chodyko, „Czy poemat Lukrecjusza znalazł się na indeksie ksiąg zakazanych?”
William Shakespeare, „Antoniusz i Kleopatra” w przekładzie Antoniego Libery
Jan H. Blits, „Niebo nowe, ziemia nowa”

Wolność stanowiła podstawową troskę epikurejczyków. Osiąga się ją zawsze przez uwolnienie się od strachu przed śmiercią, od bogów. Przeżywanie życia w ciągłej obawie o nie, życia zatrutego myślą o innym życiu, w którym będziemy rozliczani za życie, jakie prowadziliśmy tu, na ziemi, to przejaw braku rozsądku, nadpobudliwość wyobraźni. Z życia potrzeba trwale usuwać wszelkie lęki i godzić się na to, co ono samo przynosi, ceniąc przede wszystkim rzeczy piękne, przyjemne i nietrwałe. Motto znad bramy ogrodów epikurejskich głosiło, że najwyższym dobrem człowieka są przyjemności, niekoniecznie zresztą zmysłowe. Dopiero przyjemności ważne z punktu widzenia ducha ludzkiego potrafią zesłać spokój i trwałe zadowolenie. Przyjemnie jest więc nieść pomoc innym, obdarowywać ich przyjaźnią, bez wnikania w intencje tego, który przyjaźń świadczy i kto ją odbiera. Przyjemnie jest wreszcie napić się wina z przyjaciółmi, w blasku zachodzącego słońca, nad brzegiem Morza Tyrreńskiego, u stóp Wezuwiusza.