Lady Day – pierwsza dama jazzu, artystka obdarzona niezwykłym głosem, który wciąż nie przestaje elektryzować, jedna z najbardziej inspirujących wokalistek wszech czasów – sama opowiada o sobie. O życiu w czarnym getcie, pracy prostytutki, alkoholu, narkotykach, rasizmie i o najlepszych muzykach, z którymi grała. Nie stawia sobie postumentu, staje przed czytelnikiem taka, jaka była: nieprzebierająca w słowach, szalona, porywcza, a jednocześnie pełna dumy, naiwna, poraniona i samotna. Dama, która żyła dla muzyki i w niej znajdowała ukojenie.

„Ponoć część tej historii to bujdy na resorach. Nie te fakty, przekręcone informacje, nieścisłości (nawet miejsce urodzenia się nie zgadza), skłonność do mitomanii. Ale jakie ma to dzisiaj znaczenie? Billie Holiday tak jak śpiewa, tak teraz do nas przemawia – językiem prostym, bez ogródek, do bólu szczerym. To opowieść czarnej dziewczyny, która zanim osiągnęła upragnioną sławę, przeszła przez piekło. Niewolnicza praca, poniżenie, alkohol, narkotyki, alfonsi, burdele, więzienie. Wprawdzie muzyka pomogła jej wyjść z tego świata, ale paradoksalnie «zakręciła» nią jeszcze bardziej. Od uzależnienia trudno się uwolnić. To nie tylko historia Kopciuszka, ale także czarnej Ameryki pierwszych dekad XX wieku, której nawet nie śniła się prezydentura Baracka Obamy.
Autobiografia Lady Day zadziwia, miejscami nawet szokuje, choć przecież z głosu Holiday wiele da się wyczytać. Ot po prostu chropowaty, szorstki blues. Życie” – Jacek Hawryluk, Program 2 Polskiego Radia.