Poeta i dramatopisarz okresu Młodej Polski. Syn Lucjana Rydla – słynnego okulisty, profesora i rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego – i Heleny z Kremerów. W latach 1888–94 na życzenie ojca studiował na Wydziale Prawno-Politycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po uzyskaniu doktoratu poświecił się twórczości literackiej oraz zagadnieniom z dziedziny historii i historii sztuki. W 1895 r. przeniósł się do Warszawy. Pisał felietony i artykuły z historii sztuki oraz krytyki literackiej, które ukazywały się na łamach gazet warszawskich i krakowskich. W 1896 r., po otrzymaniu stypendium Akademii Umiejętności, wyjechał do Paryża. Uczęszczał tam na wykłady w College de France, Sorbonie i Ecole des Beaux Arts, pracował też w Bibliotece Polskiej.
Po powrocie osiadł w Krakowie. W 1900 r. wziął ślub z Jadwigą Mikołajczykówną, córką chłopa z Bronowic. Wydarzenie to stało się tematem dramatu Stanisława Wyspiańskiego pt. „Wesele”.
Wraz z żoną zamieszkał w podkrakowskiej wsi, gdzie zakładał czytelnie, prowadził wykłady, organizował przedstawienia ludowe. W 1907 r. odbył podróż do Grecji. Wykładał na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, był dyrektorem Teatru im. Juliusza Słowackiego.
Do najbardziej znanych dzieł Rydla należą: „Matka” (1893), „Na marne” (1895), „Poezje” (1899), „Zaczarowane koło” (1900), „Bajka o Kasi i królewiczu” (1903), „Betlejem polskie” (1904), „Pan Twardowski” (1906), „Madejowe łoże” (1909), „Zygmunt August” (1913).
Pisarz zmarł na zapalenie płuc w wieku 48 lat. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.