Pisarka i tłumaczka z języka rosyjskiego. Wcześnie osierocona przez matkę, miała ciężkie dzieciństwo. Gimnazjum ukończyła w Warszawie, po czym w 1912 r. została nauczycielką. Na początku I wojny światowej uczyła w tajnej szkole w podlaskim majątku Krzywda, którą sama założyła. Kształciła w niej nie tylko dzieci, lecz także dorosłych. Po wojnie prowadziła na Podlasiu szkołę ludową. Zadebiutowała w 1919 r. opowiadaniem opublikowanym na łamach „Płomyczka”, dodatku do czasopisma dziecięcego „Płomyk”. Z gazetą tą współpracowała przez wiele lat. To w niej ukazywały się najbardziej znane utwory pisarki, m.in. „Plastusiowy pamiętnik”. Pierwsze opowiadanie z cyklu o plastelinowym ludziku miało swoją premierę w 1931 r., cała książka wyszła drukiem pięć lat później. Uwielbiana przez kolejne pokolenia dzieci, doczekała się licznych wydań, a także kontynuacji, którą są „Przygody Plastusia”. Powstały też audycje radiowe „Kolorowe listy z Plastusiem”, nawiązujące do przygód Tosi i jej sympatycznej maskotki. Inne znane utwory autorki to „Deszczyk pada, słonko świeci”, „Kajtkowe przygody” i „Rogaś z Doliny Roztoki”.
Kownacka współpracowała też z teatrami kukiełkowymi. Jednym z nich był późniejszy teatr „Baj”. Redagowała pisemka dla najmłodszych czytelników, m.in. wydawany w czasie powstania warszawskiego „Dziennik Dziecięcy”. Przekładała z rosyjskiego utwory dla dzieci. Pisała słuchowiska i prowadziła w Polskim Radiu audycje skierowane do najmłodszych słuchaczy.
Dzieci przyznały jej Order Uśmiechu. Wybrana w plebiscycie czytelników „Płomyka”, w 1979 r. otrzymała od tego pisma nagrodę „Orle Pióro” dla najpopularniejszego autora literatury dziecięcej i młodzieżowej.