Publikowała pod pseudonimami Żmogas, Maro, Weryho. Autorka nowel i powieści, w większości melodramatów o wyraźnym charakterze patriotycznym. Urodziła się w rodzinie ziemiańskiej 2 lutego 1863 bądź 30 stycznia 1864 r. Rodzice za pomoc powstańcom styczniowym zostali zesłani na Syberię. Od 1871 r., po powrocie do kraju ojczystego, rodzina mieszkała w Warszawie. Z powodu kłopotów finansowych Maria zakończyła edukację na klasie piątej lub szóstej. W 1875 r. Rodziewiczowie przeprowadzili się do majątku Hruszowa na Polesiu. Trzy lata później Rodziewiczówna formalnie przejęła nad nim kontrolę.
W 1882 r. debiutowała jako pisarka, pod pseudonimem Mario, publikując w „Dzienniku Anonsowym” nowele „Gama uczuć” i „Z dzienniczka reportera”. Nieco później tygodnik „Świt” wydrukował opowiadanie „Jazon Bobrowski” i humoreskę „Farsa panny Heni”. Debiutem powieściowym Rodziewiczówny był „Straszny dziadunio”, którym w 1886 r. wygrała konkurs ogłoszony przez „Świt”.
Do I wojny światowej pisarka mieszkała w Hruszowej z kuzynkami, Jadwigą Skirmunttówną i Heleną Weychertówną. Zimą bywała w Warszawie, wyjeżdżała też kilka razy za granicę (Rzym, Riwiera Francuska, Monachium, Szwecja, Norwegia). Prowadziła aktywną działalność społeczną i oświatową. W październiku 1939 r. została wysiedlona z Hruszowej. Od 1940 r. mieszkała w Warszawie, w bardzo ciężkich warunkach materialnych. Zmarła w Leonowie na zapalenie płuc. Pochowano ją nieopodal, w Żelaznej, a 11 listopada 1948 r. przeniesiono w Aleję Zasłużonych na warszawskich Powązkach.
Powieść „Wrzos” Marii Rodziewiczówny została spopularyzowana przez film o tym samym tytule z 1938 r., zaś nowela „Między ustami a brzegiem pucharu” zrobiła furorę dzięki filmowi Zbigniewa Kuźmińskiego z 1987 r.