Poetka, autorka książek dla dzieci, także tłumaczka. Żona poety, eseisty i tłumacza Mieczysława Jastruna, matka poety i prozaika Tomasza Jastruna. Dzieciństwo spędziła w Zambrowie, w 1938 r. przeprowadziła się do Warszawy. W czasie okupacji przebywała w stolicy. Uczęszczała na tajne komplety prowadzone przez siostry urszulanki. Należała do Szarych Szeregów. Po upadku powstania znalazła się w obozie przejściowym w Pruszkowie, skąd uciekła do Lipnicy Murowanej pod Bochnią. Po wojnie zamieszkała w Łodzi, zdała maturę, a w 1949 r. zaczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Łódzkim. Rok później poślubiła Mieczysława Jastruna.
Debiutem Buczkówny były wiersze „Wrzesień” i „Podmuch jesieni” opublikowane w 1945 r. na łamach tygodnika „Wieś”. Jej poezje i artykuły ukazywały się w pismach: „Kuźnica”, „Nowa Kultura”, „Przegląd Kulturalny” i „Życie Literackie”. Od 1965 do 1972 r. była redaktorem działu poezji polskiej w miesięczniku „Poezja”. Pierwszy tomik „Rozstania” wydała w 1949 r. Wśród następnych znalazły się m.in. „Wigilie” (1958), „Światła ziemi” (1964) i „Jak bajka o wilku” (1980). Opowiadania zamieściła w zbiorach „Wszystko zasypie śnieg” (1982) i „Nie będzie raju” (1990). Poetka jest również autorką wielu utworów dla dzieci. Od 1949 r. ukazywały się one na łamach „Świerszczyka”, w latach 1960–65 w „Płomyczku”, a 1964–66 w „Płomyku”. Jako samodzielne książki wyszły drukiem m.in. „Osiołek Joko”, „Piotruś pierwszak”, „Tajemnica białego kamienia” i „Bajki dla Ewy”. Za twórczość dla najmłodszych pisarka dostała w 1987 r. nagrodę Prezesa Rady Ministrów.