Renesansowy pisarz hiszpański. Pochodził ze zubożałej, ale znanej rodziny szlacheckiej. Od 1566 r. mieszkał w Madrycie, pobierając nauki pod kierunkiem znanego humanisty Juana Lopeza de Hoyos; wówczas też zaczął pisać wiersze. Następnie legat papieski zabrał młodego poetę do Rzymu, gdzie został szambelanem na dworze Acquavivy. Później wstąpił do wojska i brał udział w bitwie w zatoce Lepanto (1571). Po zwolnieniu ze służby wojskowej dostał się do niewoli berberyjskich korsarzy, w której spędził pięć lat.
W kolejnych latach próbował układać sobie życie jako dworzanin Filipa II, komisarz do spraw zaopatrzenia Wielkiej Armady i poborca podatkowy, jednak zawody te nie spełniły jego ambicji. W 1585 r. napisał pierwszą powieść, romans pasterski „Galatea”. Następnie spróbował swych sił jako dramaturg. Wiele w tym czasie podróżował.
W 1605 r. ukazało się jego największe dzieło „Przemyślny szlachcic Don Kichot z Manczy”. Powieść okazała się prawdziwym sukcesem i wkrótce doczekała się kolejnych wydań. Sukces „Don Kichota...” przysporzył autorowi sławy i życzliwości w przyjmowaniu kolejnych utworów, z których wydano „Nowele przykładne” (1613) i „ Podróż na Parnas” (1614). W 1615 r. ukazała się druga część przygód Don Kichota, przyjęta również z wielkim entuzjazmem. Jednak był to spóźniony sukces wydawniczy, który nie zdążył zapewnić Cervantesowi spokojnego życia. Ostatnie swoje miesiące pisarz poświęcił pracy nad powieścią „Niezwyczajne przygody Persilesa i Sigismundy”, którą opublikowano w 1617 r.