Rosyjski pisarz, poeta, dramaturg i publicysta. Przyszedł na świat w ukraińskiej rodzinie ziemiańskiej. Wykształcenie zdobywał najpierw w Połtawie, potem w Nieżynie. W 1828 r. przeniósł się do Petersburga, gdzie pracował jako aktor, urzędnik, a w końcu nauczyciel i wykładowca historii na uniwersytecie.
Pierwsze utwory Gogola były inspirowane życiem ukraińskiej wsi. Pojawiają się w nich zarówno elementy ludowych obyczajów, jak legend i wierzeń. Folklor wyraźnie występuje w nowelach zebranych w tomie „Wieczory na futorze w pobliżu Dikańki” i zbiorze opowiadań „Mirgorod”. W połowie lat 30. XIX w. pisarz wydał cykl satyrycznych opowieści petersburskich, np. „Nos” (1836) i „Portret” (1837), a także doskonałe komedie „Ożenek” (1835) i „Rewizor” (1836).
W 1836 r. wyjechał za granicę – przebywał m.in. w Paryżu i Rzymie. W tym czasie napisał swoje najwybitniejsze dzieło: powieść „Martwe dusze”. Wydany w 1842 r. utwór miał być pierwszą częścią większej całości. Zawarta w nim bezpardonowa krytyka ziemiaństwa wywołała jednak w Rosji tak wielki skandal, że autor, oskarżany nawet o zdradę narodu, nie zrealizował swoich zamierzeń.