„Moralność pani Dulskiej” to najlepsze dzieło Gabrieli Zapolskiej – doskonała tragifarsa do dziś poruszająca naturalizmem scen i realizmem postaci.
Pani Aniela Dulska wyznaje kilka zasad. Po pierwsze, brudy pierze się w rodzinnym gronie. Po drugie, o niektórych rzeczach lepiej wcale nie mówić. Po trzecie, kobiety samotne są podejrzane. I po czwarte, ale wcale nie ostatnie – skromność to największy skarb każdego dziewczęcia. Za pomocą tych i kilku innych reguł apodyktyczna mieszczanka organizuje życie swojej rodziny – z całą bezwzględnością, bezkompromisowo tępiąc najmniejsze przejawy sprzeciwu. Swoje dzieci wychowuje na takich samych jak ona kołtunów. Ułatwia jej to zupełna bierność męża, który zrobi wszystko, byle mieć święty spokój – będzie nawet odbywać pod okiem troskliwej Anieli lecznicze spacery wokół… stołu.
Gabriela Zapolska była mistrzynią w celnej krytyce mieszczańskiej moralności. Naturalizm jej utworów – zarówno dramatycznych, jak i prozatorskich – oraz piętnowanie życia w zakłamaniu wywoływały wiele kontrowersji. „Moralność pani Dulskiej” była zaś tak przekonująca, że na stałe wprowadziła do języka polskiego pojęcie „dulszczyzny”.
Balansująca na granicy tragedii i humoru sztuka została przygotowana w formie słuchowiska, w którym role Dulskich, ich służby i gości odtwarzają aktorzy Teatru Popularnego.