Poetka i powieściopisarka, także pedagog i osoba zaangażowana w działalność naukową i społeczną. W latach trzydziestych XIX w. skupiała wokół siebie grupę pisarzy zwanych Entuzjastami i Entuzjastkami, w latach późniejszych współpracowała z „Przeglądem Naukowym”, była również działaczką konspiracyjną. Aresztowana w 1849 r., trzy lata przebywała w więzieniu, po czym była internowana w Lublinie do roku 1855. Po wyjściu na wolność związała się z Kołem Towiańskiego, pomagała powstańcom w 1863 r. Resztę życia poświęciła działalności pedagogicznej i literackiej.
Narcyzę Żmichowską uważa się za najwybitniejszą przedstawicielkę nurtu fantastycznego w prozie romantycznej („Poganka”, 1846). Pisała także powieści psychologiczne („Biała róża”, 1861), traktujące o artystach („Książka pamiątek”, 1847–48) oraz poematy romantyczne („Maina i Kościej”, 1845) i wiersze.